مرحله سوم رشد پسران
نوجوانان خود گروهی تشکیل میدهندکه اعضایش مانند
ارواح سرگردان هستند.
سومین مرحله از رشد پسران یعنی :
مرد شدن
حول و حوش چهارده سالگی مرحله تازه ای شروع میشود.معمولا رشد پسرها در این سن سرعت گرفته و اتفاقات قابل توجهی در درون بدنشان می افتد.
همه پسرها در این سن اندکی اهل بحث ،نا آرام و دمدمی مزاج هستند.این تغییرات به معنای بد شدن آنهانیست،بلکه ورودشان به مرحله جدیدی را نوید میدهد.
او در این سن به چیزی احتیاج دارد که روحش را به خود، مشغول کند و در خود غرق سازد و او را مستقیما به عرصه تلاشى خلاقانه یا فعالیت مورد علاقه اش سوق دهدو به زندگی اش روح و معنا ببخشد.
نگارنده: آنچه ما در زندگی به کودک و نوجوان خود میدهیم چیست؟
"درس بخون،درساتو خوندی؟،پس کی درساتو میخونی؟"
همه دنیای نوجوانان ما شده است:
درس،خانه،کارهای روزمره که گاهی برای بزرگسالان هم خسته کننده است.
پسر نوجوان ما به دنبال پریدن به جایی بهتر و بلندتراست اما چنان بلندایی را در چشم انداز زندگی خودنمی بیند.
اما در این سن نوجوان امروز و کودک دیروز ما نیاز دارد که علاوه بر پدر و مادر،فرد بزرگسال دیگری همانند یک مربى در کنار او باشد.او لازم دارد تا یک راهنمای دیگر داشته باشد،راهنمایی مانند عمو،دایی،پدر بزرگ،مربى ورزش،یک روحانی،خاله ها،مدیر مدرسه،....
بارها دیده شده که نوجوان سخن پدرش را اهمیت نداده ولی همان سخن را از مربى ورزش اش به راحتی پذیرفته است.
احتمال برخورد میان شمای پدر و پسر زیاد است صبور باشید و او را درک کنیدو عصبانیت خود را کنترل نمایید.
اینجاست که حضور یک مشاور و دوست بزرگسال با تجربه مفید است.
برای پسر خود دوست خوبی باشید او بسیاری از حرفهایش را به شما میزند ولی حرفهایی هست که دوست دارد یا یک دوست بزند.واگر شما برایش مربی نسازید خودش خواهد یافت ولی یافتن او بر اساس عواطف است و ممکن است فردی خلافکار نقش مربى را به عهده بگیرد.
پسر شما در این سن بر سر دو راهی های فراوانی قرار دارد و باید درباره مسائلی مانند تمایلات جنسی،ادامه تحصیل،انتخاب رشته و مبارزه با وسوسه مصرف مواد مخدرتصمیم بگیرد.تحقیقات نشان داده در اینجا حضور تنها یک دوست خوب بزرگسال ،عامل موثری در جلوگیری از ارتکاب جرم نوجوانان بوده است.(مشروط بر آنکه خود آن دوست اهل خلاف نباشد)
نوجوان میخواهد در زندگی اش جهت یابد،بدترین بلایی که ممکن است ما بر سر نوجوان آوریم این است که او را تنها بگذاریم .به همین دلیل ما در جامعه به افراد و مربیان دلسوزی مانند،معلمان،مربیان ورزشی،مددکاران،روحانیون و بسیاری دیگر نیاز داریم.وگرنه نوجوانان خود گروهی تشکیل میدهند که فایده ای ندارد چراکه همگی در یک سن و سال هستند و اعضایش مانند ارواح سرگردان بدون هیچ دانش و تجربه ای برای کمک به یکدیگر ندارند.
خلاصه اینکه:
از چهارده سالگی به بعد پسران نیاز به مربى و مرشد در زندگیشان دارند.مربی در واقع فرد بزرگسالی است که به او فکر میکند،دستش را میگیرد و او را به آرامی و به تدریج و به سلامت وارد دنیای بزرگسالی رهنمون میشود.
